Missie: “nee” zeggen en overeind blijven in het gesprek
Advies: geef niet teveel munitie weg en blijf herhalen
Resultaat: Lees het hieronder!
Ze zit voor me, als een Griekse godin, in een stijlvolle en bijzondere witte top met een afhangende schouder. Haar make-up zit perfect. Een echte dame is ze, met een krachtige uitstraling. Ook al is ze nu halverwege de vijftig, zij is het type dat van zowel vrouwen (wat komt er mijn territorium binnen) als mannen (geen uitleg nodig) de aandacht trekt.
Mijn opdracht is om uit te zoeken welk werk bij haar past en om haar te helpen bij haar presentatie op de arbeidsmarkt. Daarnaast heb ik als opdracht gekregen om haar zelfvertrouwen te vergroten. Want achter die krachtige uitstraling gaat een kwetsbare vrouw schuil. Een vrouw met een onstabiele jeugd, daarop volgende trauma’s en mislukte relaties. Een vrouw die zoveel heeft meegemaakt, maar nog steeds op zoek is naar wie ze eigenlijk is. Op zoek is naar haar plek op deze aardbol.
Haar kwetsbare binnenkant is dus niet zichtbaar aan de buitenkant. Ze kan goed praten, heeft een krachtige stem en energiek als ze is, geeft ze graag wat gas. Doordat haar kwetsbaarheid niet zichtbaar is, is ze in werksituaties regelmatig bedreigend over gekomen. Daarnaast barst ze van het creatieve talent. Ze heeft veel met afgunst te maken gehad op de werkvloer en met conflicten, waarbij zij zich tot op het bot vernederd heeft gevoeld. Simpelweg omdat ze zich vaak zo overrompeld voelt dat opkomen voor zichzelf niet lukt met alle gevolgen van dien. Het zelfvertrouwen dat ik haar zo gun, is door al haar ervaringen helemaal weg. Ze is weggedoken en leeft vrij geïsoleerd, uit angst voor het zoveelste conflict en de zoveelste vernedering.
Ik ben een maand of twee met haar onderweg in het traject. We zijn op creatieve wijze bezig geweest met haar kwaliteiten, haar brand, haar identiteit! En sinds ze het resultaat daarvan heeft gezien in de vorm van een artistiek en bijzonder vormgegeven CV, lijkt ze meer vertrouwen te hebben gekregen in een goede afloop. Vandaag, in Corona tijd, Skypen we weer. Ze verwacht vandaag een gesprek met een buurvrouw waarin ze haar grenzen duidelijk zal moeten aangeven en ze ziet er als een berg tegenop! Cliënte vertelt dat de buurvrouw vaak over de schutting heen schreeuwt en kijkt, wat haar een beklemmend gevoel geeft. En vandaag verwacht ze haar voor haar deur voor een initiatief van buurtbewoners waar cliënte om voor haar moverende redenen niet aan mee wil doen. Maar ze is bang. Bang dat ze zich laat overrompelen, dat ze uiteindelijk toegeeft en zich laat overhalen waardoor ze haar nog minderwaardiger en slechter voelt.
Ik besluit een rollenspel in te zetten. Ik speel de buurvrouw en overdrijf flink. Cliënte doet haar best om, zoals we geoefend hebben het scenario af te draaien: aansluiten bij belevingswereld van de buurvrouw (ik begrijp wat je wilt..). Daarna duidelijk en kort je besluit mededelen en zo nodig herhalen.
Cliënte stapt in een valkuil waar veel vrouwen in stappen: ze gaat verklaren en uitleggen. Maar in plaats van haar verhaal daarmee sterker te maken, wordt het zwakker. Hoe meer je uitlegt, hoe meer munitie je de andere partij geeft om je “mee aan te vallen”. En dus ben ik streng, manipuleer ik haar tot in den treure vanuit mijn rol. Net zolang tot ze begrijpt wat ik bedoel.
’s Avonds krijg ik een appje. Ze is “over the moon” . De buurvrouw is langs geweest en had flink op haar gevoel ingespeeld maar cliënte had stand gehouden. En ze voelde zich te gek! Ze had daarom haar hoogste hakken aangetrokken schreef ze. Om haar kracht te vieren en te benadrukken. “I love it when a plan comes together” zei Hannibal uit The A-Team altijd, met een vette grijns en een dikke sigaar in zijn mond.
Ik geniet nu ook volop. Geen sigaar nodig. Alleen de gedachte aan mijn blije cliënte, die vandaag succesvol de Olympus heeft beklommen. Wat een machtig mooi gevoel moet dat zijn!